The Waterboys zijn ondertussen al aan hun 36ste jaar in hun bestaan (de onderbreking van 1993 tot 2000 meegeteld) en van de oerbezetting is alleen zanger Mike Scott overgebleven. Wel zijn violist Steve Wickham (sinds 1985), toetsenist "Brother" Paul Brown (sinds 2013) en drummer Ralph Salmins (sinds 2011) al jarenlang certitudes zeker op het livefront.
Mike Scott bijna 61 jaar is de laatste jaren creatiever dan ooit. Met 3 goed onthaalde albums op rij: Modern Blues in 2015, Out Of All This Blue in 2017 en het nieuwe 13de studioalbum Where The Action Is (2019) zijn The Waterboys terug van nooit weggeweest telkens gepaard gaande met een tournee waarvan de laatste twee Belgische haltes plaatsvonden in een uitverkochte Antwerpse Roma.

Hoewel de hoogdagen met bekende nummers als “A Girl Called Johnny” (1983), “The Whole Of The Moon” (1985), “Fisherman’s Blues” (1988) en “How Long Will I Love You?” (1990) al lang achter de rug liggen is er een hernieuwde belangstelling en uitgesproken erkenning met opnames en live uitvoeringen van Waterboys songs door bekende artiesten als Ellie Goulding, Prince, Sally Barker, The War on Drugs en zijn diverse songs te horen in speelfilms.

Het was de tijd van de The Big Music (1984-1985), Ierse volksmuziek, country en gospel (Fisherman’s Blues ,1988) en rock Dream Harder (1993) waarna de band ophield te bestaan tot in 2000. De grote kentering komt er echter met het succes van Modern Blues (2015) dat zich muzikaal doorzet met nieuwe inspiratie en nieuwe albums, een renaissancemoment dat zich ook voltrekt op persoonlijk vlak. Mike Scott & Co staan anno 2019 sterker dan ooit.
The Waterboys in de chique Elisabethzaal is niet meteen iets waar elke rechtgeaarde rockliefhebber naar uit kijkt: een zittend concert opgedeeld in twee delen met een pauze. Het is een vreemde gewaarwording om stijf zittend een levendige rockband te aanschouwen. Komt nog bij dat gedurende het eerste gedeelte de klankbalans niet goed is afgesteld en het bij momenten op één luide brij lijkt. Toch zijn er onverwacht ook pluspunten. Mike Scott en de zijnen hebben zich gelukkiglijk niet aangepast aan de setting door een grotendeels unplugged concert te gaan spelen. Van meetaf aan wordt er electrisch ingeknald met Stonesachtige rauwe rock. Anderzijds neemt Mike Scott de gelegenheid te baat om een aantal van de vaste setlist afwijkende zelden gespeelde rustige pareltjes in de setlist te smokkelen als “Old England”, “This Is The Sea” en “Too Close To Heaven”. Een betere klank in het tweede deel met een hernieuwde appetijt voor band en publiek kan ook wonderen doen zoals zal blijken. Ook vestimentair heeft Mike Scott zijn jeans outfit verruild voor een kostuum, enige constante is zijn stetson en de muziek natuurlijk.

In het eerste deel horen we vooral luide rock & roll gebouwd op Stonesachtige gitaarriffs en groovende soul. De band knalt er gelijk in met het heerlijk uptempo nieuwe “Where the Action is” gevolgd door het bluesy “Still a Freak”. De 7-koppige band bestaande uit zanger Mike Scott (gitaar), Steve Wickham (viool), Brother Paul (toetsen), Ralph Salmins (drums) en Aongus Ralston (bas) oogt lekker ontspannen met naast Scott vooraan twee backingzingende dames die zorgen voor kleur, warmte, moves en soul. “London Mick” is een ode aan oud lid van de Clash, guitarplayer Mick Jones, een uptempo strakke rocksong verpakt in ouderwetse rock&roll. “If the Answer Is Yeah” voegt meer warmte en soul toe met vrouwelijke inbreng terwijl Mike Scott wijdbeens gitaar speelt.

“Nashville Tennessee” is een slepende rhythm ’n’ blues waarin Scott zijn liefde voor Amerikaanse soul en country bezingt en het verhaal vertelt van keyboard wizard Brother Paul die een Kiss fanaat bleek te zijn en graag zijn bovenhemd openscheurt om in blote borst te gaan bangen op een nummer als “Nashville Tennessee”. Scott noemt hem “The greatest keyboard player in the history of rock & roll” een titel die hij mag demonstreren met een hevige funky orgelpartij in de stijl van Memphis soullegende Booker T Jones. Ik moet zeggen hij kwam aardig in de buurt. Een energiek “Medicine Bow” is andermaal luide rock & roll.

Toch zijn er gelukkig ook rustiger momenten met het immer vrolijk wenkende “Fisherman’s Blues“ met een heerlijke Steve Wickham op fiddle en het aloude “Old England” wellicht niet zo een verrassende keuze gelet op de Brexit perikelen. “Old England” een halfzachte ballade gedragen door Scott’s rammelende pianospel en een vioolpartij gaat van zacht naar heftig en terug terwijl de viool van Steve finaal zorgt voor de zachte toets. “Ladbroke Grove Symphony” is een eerbetoon aan het voormalige Bohemien hart van West-Londen, waar Mike Scott zijn tijd oproept toen hij woonde en schreef midden de brokkelige zeekust-achtige straten van Notting Hill tijdens de jaren '80. Het is één van de beste nieuwe songs geschreven op electrische gitaar en met overtuiging soulvol gezongen net voor de pauze ingaat.

Met een wondermooi sober “This Is The Sea” start het tweede deel, een mijmerende ingetogen folksong met Scott aan de akoestische gitaar, Brother Paul aan de piano afgeroomd met nog een stevige vioolpartij. “Santa Fe” is een mooi liefdesverhaal waarin zowel de stad als de liefde bezongen worden. Woorden, gitaar, soulvolle zang en achtergrondzang en overheerlijke orgelklanken maken het nummer af.

Wordt in de tweede set de akoestische gitaar al meer bovengehaald dan is er nog voldoende electrische opwinding in dikke plakken rock ’n roll met een meebrulbaar “Rosalind (You Married the Wrong Guy)” met een virtuoze Brother Paul die zich uitslooft op een grote keytar, een pittige drumsolo opgedragen aan wijlen Ginger Baker “the greatest cosmic psychedelic drummer of all time” en het epische in vitriool gedrenkte “We Will Not Be Lovers” met wilde strijkstokuithalen van Steve Wickham. En verderop “Morning Came Too Soon” gedragen door een geweldige withete gitaarsolo van Scott bovenuit een uitzinnig doldraaiend orgel. Het zijn evenwel de akoestische ballades die het meest indruk maken al bezondigt zanger Mike Scott zich wel eens aan overdreven bombast.

“Too Close To Heaven” een outtake van de Fisherman’s Blues sessions uit 1986 is in aanvang een mooie ballade opgebouwd met akoestische gitaar, viool, synths en borsteltjes die wat al te lang wordt uitgesponnen met solo’s en crescendo gaat met orgel en gefiddel tot een bombastische ballade met gezwollen vocalen. Dan charmeert “November Tale” door zijn eenvoud: een Dylaneske tongval, Scott solo akoestisch samen met Brother Paul die 2de stem zingt, mooi.
De tweede set wordt afgesloten met een krachtige en hartverscheurende uitvoering van “In My Time on Earth” waarin Scott er in slaagt het publiek mee te voeren in het verhaal van zijn muzikale nalatenschap in het licht van zijn sterfelijkheid. Door Scott aangekondigd als ‘an everchanging story , a passion play, comic strip and riot in één is het een ernstige van de pathos stijf staande Waterboys ballade met echo’s van “Dark Side Of The Moon”(Pink Floyd) in het bruggetje en van “With A Little Help From My Friends” (Joe Cocker) in het koortje met de ooh’s kreetjes aan het eind. Muzikaal haalt de band werkelijk alles uit de kast inclusief een spetterende vioolsolo van Wickham. Ik twijfel zeker niet aan Scott’s goede bedoelingen…

Feest wordt het pas echt in de toegift en die is rijkelijk gestoffeerd met voorop een akoestisch dansbaar “When Ye Go Away” ingeleid door Scott als :” We we’re never a folkrock band but sometimes we want to play country rock”. Het publiek veert recht en danst met een hoofdrol voor de viool van Steve Wickham die vervolgt met het Ierse wijsje “Dunford’s Fancy”. Rest nog de echte klassiekers het onverslijtbare “A Girl Called Johnny” met Scott’s hamerende piano aanslag en als apotheose “The Whole of the Moon” met die onweerstaanbare piano intro en refrein “too high, too far, too soon/ You saw the whole of the moon”. We hebben echt alles gehad en zien Mike, Steve, Brother Paul en Ralph met veel liefde graag terug.

Marc Buggenhoudt

Foto's © JiVe

Setlist
Set 1:
1. Where the Action Is (Where The Action Is, 2019)
2. Still a Freak (Modern Blues, 2015)
3. Fisherman’s Blues (Fisherman’s Blues, 1988)
4. London Mick (Where The Action Is, 2019)
5. Old England (This Is The Sea, 1985)
6. If the Answer Is Yeah (Out Of All This Blue, 2017)
7. Nashville, Tennessee (Out Of All This Blue, 2017)
8. Medicine Bow (This Is The Sea, 1985)
9. Ladbroke Grove Symphony (Where The Action Is, 2019)

Set 2:
10. This Is The Sea (This Is The Sea, 1985)
11. Santa Fe (Out Of All This Blue, 2017)
12. Rosalind (You Married the Wrong Guy) (Modern Blues, 2015)
13. Blues for Baker (drum solo dedicated to Ginger Baker)
14. We Will Not Be Lovers (Fisherman’s Blues, 1988)
15. Too Close To Heaven (Too Close To Heaven, 1986/ The Complete Fisherman’s Blues sessions, 1986-1988, 2013)
16. November Tale (Modern Blues, 2015)
17. Morning Came Too Soon (Out Of All This Blue, 2017)
18. In My Time on Earth (Where The Action Is, 2019)
Encore:
19. When Ye Go Away (Fisherman’s Blues, 1988)
20. Dunford’s Fancy (Fisherman’s Blues, 1988)
21. A Girl Called Johnny (The Waterboys, 1983)
22. The Whole of the Moon (This Is The Sea, 1985)